Estamos no ano 2050, a tecnoloxía informática avanzou a un ritmo impresionante, o mundo civilizado se atopa con todos os aspectos da vida informatizados e controlados a través desta teconoloxía. O transporte particular desapareceu por completo xa que chegou un punto no que este acabou sendo innecesario, xa que o funcionamento do sistema de comunicacións e o transporte público funcionan dun modo óptimo, tampouco hai problemas de contaminación neste aspecto, xa que os autobuses e trenes funcionan todos con electricidade. As fontes de enerxía utilizadas neste futuro son todas enerxías renovables como a enerxía solar, hidroeléctrica ou mareomotriz. A diversidade biolóxica non corre perigo algún, as especies animais se manteñen en cautividade cun control moi especializado e cun reconto dos efectivos de cada especie actualizado continuamente, o dos vexetais non é para menos, parques, xardíns botánicos e árbores decoran as cidades do 2050, tamén mantendo a biodiversidade, todas estas son regadas automáticamente polas máquinas.
O mundo en 50 anos está controlado e regulado pola informática, pero tamén gobernado por esta, un grande ordenador centraliza todas as decisións e todas a autoridade do mundo, contando con diferentes ordenadores filiales nos diferentes países para especializar as súas decisións. Este goberno informático lévase dende a sombra, realmente existen figuras de autoridade humanas para executar as decisións dos ordenadores, estes son simples monicreques que únicamente se serven como personaxes carismáticos que manteñan ao pobo contento e en paz.
A vida no futuro é moito máis sencilla e lineal, a través dunha serie de test realizados as persoas na súa infancia se determina a súa vocación e se lles pasa a adestrar no traballo para o cal están destinados. Os nenos van á escola ata os 16 anos e se forman só no necesario para o seu emprego futuro, no cal comezan a traballar de modo inmediato tras rematar os estudos, segundo as necesidades do mercado que o ordenador determine, en caso negativo pasan a formarse nunha segunda vocación.
A maioria de idade fixouse nos 18 anos, a partir desa idade se permite o matrimonio, pero só entre persoas do mesmo status social, e a reproducción tamén se atopa regulada polas máquinas segundo as necesidades demográficas. Por último, falar do entretemento no futuro, o cal se basea principalemente na television, con obras de temáticas banais e intranscendentes.
Mais con todo o mencionado porque ía eu a estar falando dunha distopía, unha vida sencilla na que todo está resolto dende o minuto un, e todo funciona perfectamente. Probablemente o feito de que todo o que vive nesas cidades tecnolóxicas non é humano, pasa a ser unha máquina tamén, alguén que non pensa, non cuestiona e máis importante que iso, que non imaxina. Un humano incapaza de ser diferente do de enfrente no é un humano, únicamente é un pobre desgraciado.
Xa sexa por sorte ou por desgracia aínda quedamos un grupo de humanos plenos que viven ao marxe das cidades para máquinas, "os outros" como eles nos refiren, nos coñecen como un grupo de locos que non quixeron vivir no mundo feliz. Pobres, é o que eu digo deles, seremos uns desahuciados da sociedade para eles, eu penso simplemente que somos uns verdadeiros humanos, que vivimos quizá con moitas dificultades, nas profundidades das montañas como se fóramos nómada das montñas, pero somos as persoas capaces de imaxinar de materializar os seus soños, de ter soños e esperanzas, de buscar entretemento e de relacionarnos con outros coma nós, xa sexa co amor, odio, amistade ou enemistade. Pode que a nosa vida sexa máis complicada, pero innegablemente máis propia e divertida.
jueves, 14 de mayo de 2015
O home é o lobo do home
Durante as primeiras décadas do século XXI, moito se estaba a falar do quencemento global e as consecuencias que tería no futuro, o aumento da temperatura do planeta ía ocasionar que os polos se derretiran e o nivel do mar subira dun modo desmedido ata o punto ou ben de dificultar moito a vida na superficie ou ben de facer que esta fora totalmente imposible.
Os gobernos dos países máis importantes do mundo, poucas medidas tomaron para evitalo, xa que presionar a través da creación de leis que penalizaran as actividades contaminantes non se atopa na mente de aqueles que se ponían por e para o pobo, os intereses propios y sobretodo os intereses económicos reinaban naquel momento.
Esta actitud fixo que as premonicións se cumpliran e non só os polos acabaron por derreterse senón que ríos e mares contamináronse polos vertidos das fábricas desas empresas que movían o mundo dende detrás e controlaban aos gobernos coma marionetas movidas por catro guarros billetes.
No ano 2050 o nivel do mar aumentou ata o punto de cubrir o que ven sendo ata o rañaceos máis grande de Ferrol, únicamente sobrevivimos vivindo en pequenas casas flotantes acordes ao noso status, digo ao noso status porque por suposto este problema non o teñen aquilos que nos levaron a esta situación.
Aqueles que levaron ao mundo a ser un mar de merda con cinco barcos no que xente de pobo agoniza por sobrevivir, están a prepara o plan polo que levan tantos anos desviando pasta, o plan que pretende salvar aos privilexiados e os máis valiosos e deixar aos máis imbéciles coma nos esperando a morte. Tantos anos de demagoxia, por fin dan o seu fruto, por fin conseguiron crear ese mundo perfecto mandando a tomar polo cu a este, veredes, este tempo que estiveron sen facer nada contra o quencemento global o estiveron invertindo (e non falo só de tempo ) en costear a creación dun mundo nas profundidades da terra ao marxe deste mar morto e de paso cargarse a toda oposición, a nós os desahuciados da sociedade. Mentres eles acaban de trasladarse cara o interior da terra nos esperamos a que manden unha bomba que provoque o maremoto que acabe coa xente olvidada coma nós,
Xuntos como irmáns nos toca esperar o noso cruel e inminente destino, máis ao final a morte nos iguala a todos e pouco tempo pasará para que un terremoto ou un desmoronamiento mande á merda a eses privilexiados das profundidades. E, asi mentras rezamos para que todo o que vivimos sexa só unha pesadilla, deixo a reflexión de como o home é a única especia de matarse a si mesma, como é capaza de ver a súa destrucción e non facer nada por evitala, fácil porque o home é gilipollas
Éxodo Urbano
O século XX foi unha época de grandes cambios, o auxe dos fascismos a Revolución rusa, duas guerras mundiais, a aparición do automovil, a televisión a infromática; máis tamén sucederon feitos máis directos na vida das persoas, tivo lugar o éxodo rural, que moveu a grandes cantidades de poboación dende áreas rurais cara a cidade. O sector agrario sufriu un proceso de decadencia provocado polo trasvase de poboación cara os traballos na industria e no sector servizos, este proceso denomínase terciarización. A terciarización tamén provocou o crecemento das cidades e da calidade de vida, ata o punto de que isto tivo consecuencias negativas como por exemplo a crise económica de 2007, esa crise alcanzou as cifras de paro máis altas da historia, o a precariedade e a falta de emprego levou á sociedade a pobreza na súa maior parte.
Cun elevado sector da sociedade incapaz de producir nin de obter riqueza, tampouco se puideron manter as outras actividades económicas, a extracción das minas ou o petróleo fóronse esgotando progresivamente e o sector terciario veuse incapaz de sobrevivir, porque se non hai clientes potenciales non hai mercado no que facer negocio.
A vida dende que esta crise comezou pegou un grande cambio, as cidades comezaron a despoboarse e o éxodo rural que cambiara o mundo durante o século XX tornou nun éxodo urbano.
A informática, o transporte motorizado, e cousas como a electricidade, o gas e a auga deixaron de estar garantidas no novo mundo. Agora vívese únicamente da agricultura, pero non todo é tan fácil, as terras atópanse na posesión das familias daqueles que non foran cara as cidades tempo atrás, polo que estas se dedican a exixir pagos polo uso destas a aqueles que as necesiten. Efectivamente, en pleno século XXI, a sociedade volveu cara o feudalismo, os sangrantes acordos levados a cabo polos propietarios da terra cos pobres cidadáns que mendigan para poder comer están á orde do día.
Algúns intelixentes se deciden por recurrir á inmigración, pero ao final o que acabará sucedendo é que unha terra empobrecida acabe sendo unha terra de ninguén. Claro que quizás é mellor vivir nunha terra impropia que non vivir.
Cun elevado sector da sociedade incapaz de producir nin de obter riqueza, tampouco se puideron manter as outras actividades económicas, a extracción das minas ou o petróleo fóronse esgotando progresivamente e o sector terciario veuse incapaz de sobrevivir, porque se non hai clientes potenciales non hai mercado no que facer negocio.
A vida dende que esta crise comezou pegou un grande cambio, as cidades comezaron a despoboarse e o éxodo rural que cambiara o mundo durante o século XX tornou nun éxodo urbano.
A informática, o transporte motorizado, e cousas como a electricidade, o gas e a auga deixaron de estar garantidas no novo mundo. Agora vívese únicamente da agricultura, pero non todo é tan fácil, as terras atópanse na posesión das familias daqueles que non foran cara as cidades tempo atrás, polo que estas se dedican a exixir pagos polo uso destas a aqueles que as necesiten. Efectivamente, en pleno século XXI, a sociedade volveu cara o feudalismo, os sangrantes acordos levados a cabo polos propietarios da terra cos pobres cidadáns que mendigan para poder comer están á orde do día.
Algúns intelixentes se deciden por recurrir á inmigración, pero ao final o que acabará sucedendo é que unha terra empobrecida acabe sendo unha terra de ninguén. Claro que quizás é mellor vivir nunha terra impropia que non vivir.
Compro Votos
E Mariano Rojoy III, sae elexido cunha maioría absoluta, a dinastía dos Rajoy seguirá no poder durante catro anos máis, e xa van 50 dende aquilas eleccións de 2011 !- Informou Jordi Hurtado para Tve.
Hoxe en día, en 2051 vivimos nun mundo que leva sufrindo agora por máis de cincuenta anos aquela crise económica que comezara en 2007, moitos vos preguntaredes como é posible que alguén co apelido Rajoy siga no poder hoxe. A resposta é sinxela, a crise económica seguiu e agravouse nestes cincuenta anos, neste tempo os ricos pasaron a ser todavía máis ricos, mentras que os pobres seguiron e seguen a ser todavía máis pobres, a fame, e mesmo a falta dun teito baixo o cal vivir eran suficientes preocupacións para o pobo como para andar preocupados da política, ata que, ante esta situación mesmo chegou a legalizarse a compra de votos, a democracia tornou en demagoxia, e pais e nais de familia víronse necesitados de poñer á venta o seu dereito democrático votar, a decidir libremente quen lles goberna. Esta situación de compraventa de votos non é que fora desaproveitada polos máis privilexiados, xa que os pobres pouco viven de vender os seus dereitos nunha única ocasión, e aos ricos lles interesa modelar o marco legal para levar a cabo as súas actividades da forma máis beneficiosa, beneficiosa só para eles, por suposto.
É por iso que no ano 2051, un domingo de referendum é o máis normal do mundo, xa sexa para o aumento da xornada laboral, impedir a emigración, abaratamento do despido, reducción do salario mínimo, e mesmo poñer en entredito os dereitos naturais, é por iso tamén que partidos como o do señor Rajoy reinan sen ningunha oposición hoxe en día, obviamente, quen se vai negar a vender unha triste a papeleta cando lle poñen catro billetes na cara, se apenas tes para comprar unha triste barra de pan ? ti, ti que me estas a ler, no xuzgues á xente deste mundo, xa que é ao mundo ao que outros por detrás miña chegaron, no ano 2051, 2015 ou 1789, o home non é bo por natureza como os filósofos gregos se empeñaron en demostrar, o home é egoísta por natureza, ti que me les, non trato de xustificar aos privilexiados, nin ao sistema, tan só a un cidadán que quere alimentar á súa familia nesta ditadura encuberta.
Respondendo as posibles preguntas que te poias estar facendo, se os ricos conseguen todo o que queren ante unha nula oposición, porque nos seguen a pagar polo noso voto e manteñen este sistema? a resposta máis lóxica que che podo dar sería que eles son seres crueles e que se divirten máis deste modo, ou quizá que con isto gradan un pouco a imaxe ante os países extranxeiros, xa que por susposto isto só pasa en España, Spain is different dicían, pois resulta que si. E porque non emigramos ? porque nos teñen collidos polos collós, como se da época feudal se tratara, estamos totalmente restrinxidos a cambio dunha cunca de leite e unhas migas de pan, mais algún valiente hay que cruza o charco cara un país do primeiro mundo, pero quen sofre as consecuencias é a súa familia, asi que hai poucos que o intentan, en canto a min, non sei se será o apego pola terra, a responsabilidade ante a miña familia, que ao final a todo de acostumas ou a esperanza de que isto cambie e a distopía que ti imaxinas torne en utopía no futuro o que me impide deixar inferno chamado Galiza.
O home tende a ser egoísta por natureza dixen alá atrás, pero hai algo que nos diferenza a ti e a min, ti que non vives nuha distopía e eu que sí, eu cheguei a esta situación por culpa dos que están por detras miña, e ti, mellor dito, e vos aínda podedes traballar por cambiar o futuro.
Hoxe en día, en 2051 vivimos nun mundo que leva sufrindo agora por máis de cincuenta anos aquela crise económica que comezara en 2007, moitos vos preguntaredes como é posible que alguén co apelido Rajoy siga no poder hoxe. A resposta é sinxela, a crise económica seguiu e agravouse nestes cincuenta anos, neste tempo os ricos pasaron a ser todavía máis ricos, mentras que os pobres seguiron e seguen a ser todavía máis pobres, a fame, e mesmo a falta dun teito baixo o cal vivir eran suficientes preocupacións para o pobo como para andar preocupados da política, ata que, ante esta situación mesmo chegou a legalizarse a compra de votos, a democracia tornou en demagoxia, e pais e nais de familia víronse necesitados de poñer á venta o seu dereito democrático votar, a decidir libremente quen lles goberna. Esta situación de compraventa de votos non é que fora desaproveitada polos máis privilexiados, xa que os pobres pouco viven de vender os seus dereitos nunha única ocasión, e aos ricos lles interesa modelar o marco legal para levar a cabo as súas actividades da forma máis beneficiosa, beneficiosa só para eles, por suposto.
É por iso que no ano 2051, un domingo de referendum é o máis normal do mundo, xa sexa para o aumento da xornada laboral, impedir a emigración, abaratamento do despido, reducción do salario mínimo, e mesmo poñer en entredito os dereitos naturais, é por iso tamén que partidos como o do señor Rajoy reinan sen ningunha oposición hoxe en día, obviamente, quen se vai negar a vender unha triste a papeleta cando lle poñen catro billetes na cara, se apenas tes para comprar unha triste barra de pan ? ti, ti que me estas a ler, no xuzgues á xente deste mundo, xa que é ao mundo ao que outros por detrás miña chegaron, no ano 2051, 2015 ou 1789, o home non é bo por natureza como os filósofos gregos se empeñaron en demostrar, o home é egoísta por natureza, ti que me les, non trato de xustificar aos privilexiados, nin ao sistema, tan só a un cidadán que quere alimentar á súa familia nesta ditadura encuberta.
Respondendo as posibles preguntas que te poias estar facendo, se os ricos conseguen todo o que queren ante unha nula oposición, porque nos seguen a pagar polo noso voto e manteñen este sistema? a resposta máis lóxica que che podo dar sería que eles son seres crueles e que se divirten máis deste modo, ou quizá que con isto gradan un pouco a imaxe ante os países extranxeiros, xa que por susposto isto só pasa en España, Spain is different dicían, pois resulta que si. E porque non emigramos ? porque nos teñen collidos polos collós, como se da época feudal se tratara, estamos totalmente restrinxidos a cambio dunha cunca de leite e unhas migas de pan, mais algún valiente hay que cruza o charco cara un país do primeiro mundo, pero quen sofre as consecuencias é a súa familia, asi que hai poucos que o intentan, en canto a min, non sei se será o apego pola terra, a responsabilidade ante a miña familia, que ao final a todo de acostumas ou a esperanza de que isto cambie e a distopía que ti imaxinas torne en utopía no futuro o que me impide deixar inferno chamado Galiza.
O home tende a ser egoísta por natureza dixen alá atrás, pero hai algo que nos diferenza a ti e a min, ti que non vives nuha distopía e eu que sí, eu cheguei a esta situación por culpa dos que están por detras miña, e ti, mellor dito, e vos aínda podedes traballar por cambiar o futuro.
Dos López de Perlío
Como me quedaba unha entrada aínda sobre a miña familia, e a representación da rama do meu pai, da rama de Perlío/Limodre era nula, non por ningún motivo de odio ou favoritismo hacia a outra, simplemente porque o acceso á información desa rama é moito máis complicado, desgraciadamente non se me conserva tan ben esa parte da familia.
E se hai que falar dun personaxe desa parte, o mellor exemplo que se me ocorre (e o máis cercano) sería o meu avó, chamado Antonio López vázquez, da dinastía dos López de Perlío, nacido no ano 1927 era o sexto de 8 hermanos (madre mía, traballaban como coellos daquela), a guerra lle colleu moi pequeno e nada tivo que facer nela, foi a escola, en concreto á escola pública de Perlío, onde se formou durante o final da guerra civil.
Con 14 anos, comezou a traballar, (ano 1941) todo comezou co seu pai ( é dicir, meu bisavó) Valentín López quen falou co que entón era o dono de Astano, un Astano que naquel momento tiña como 40 traballadores. Valentín díxolle: teño un fillo de 14 anos que busca traballo.-e o dono lle dixo; bueno, pois que veña o luns. ( oxalá fora tan fácil hoxe en día) Nesta época, na que Astano todavía facía os barcos de madera, ao meu avó o enviaron a traballar de tornero a un taller de Ferrol.
Alá formouse durante un tempo, e logo pasou a traballar xa en Astano, sexa de tornero ou de moitas outras cousas, o traballo nunca faltou e alí seguiu durante toda a época dorada de Astano.
Mais foi coa reconversión do naval, provocada pola entrada de España na Unión Europea cando foi prexubilado aos 58 anos (1985), os seguintes anos da súa vida os pasou na súa casa de Perlío disfrutando do merecido descanso dunha vida de traballo, ata que no ano 2000 lamentablemente morre, supostamente por vello.
E isto é o que puiden conseguir sobre o meu avó, quizá non lle dai xustiza pero é o que hai, e isto é o que saiu.
E se hai que falar dun personaxe desa parte, o mellor exemplo que se me ocorre (e o máis cercano) sería o meu avó, chamado Antonio López vázquez, da dinastía dos López de Perlío, nacido no ano 1927 era o sexto de 8 hermanos (madre mía, traballaban como coellos daquela), a guerra lle colleu moi pequeno e nada tivo que facer nela, foi a escola, en concreto á escola pública de Perlío, onde se formou durante o final da guerra civil.
Con 14 anos, comezou a traballar, (ano 1941) todo comezou co seu pai ( é dicir, meu bisavó) Valentín López quen falou co que entón era o dono de Astano, un Astano que naquel momento tiña como 40 traballadores. Valentín díxolle: teño un fillo de 14 anos que busca traballo.-e o dono lle dixo; bueno, pois que veña o luns. ( oxalá fora tan fácil hoxe en día) Nesta época, na que Astano todavía facía os barcos de madera, ao meu avó o enviaron a traballar de tornero a un taller de Ferrol.
Alá formouse durante un tempo, e logo pasou a traballar xa en Astano, sexa de tornero ou de moitas outras cousas, o traballo nunca faltou e alí seguiu durante toda a época dorada de Astano.
Mais foi coa reconversión do naval, provocada pola entrada de España na Unión Europea cando foi prexubilado aos 58 anos (1985), os seguintes anos da súa vida os pasou na súa casa de Perlío disfrutando do merecido descanso dunha vida de traballo, ata que no ano 2000 lamentablemente morre, supostamente por vello.
E isto é o que puiden conseguir sobre o meu avó, quizá non lle dai xustiza pero é o que hai, e isto é o que saiu.
domingo, 12 de abril de 2015
Vivimos Ben
"Vivimos ben" esa e unha frase que adoita dicir a miña avoa non poucas veces, e que é verdade, sabiduría popular power. A miña avoua por parte nai, Bernardina Freijomil Varela, naceu en Queixeiro no ano 1933, sendo filla de Felicidad e José María aos cales lles dediquei unha maravillosa entrada anteriormente, foi a maior de 3 irmáns, e tivo a sorte de ir á escola.
(Sintoo vese o mellor que puiden)
No reverso da foto se pode ver tanto a data, 25 de maio de 1943, é dicir miña avoa tiña daquela 9 anos, e ademais ten un cuño no cal pon que é a Escuela Nacional de niñas de Queijeiro (Monfero).
Alí estivo dende os 7 ata os 13 anos, e nos seguintes anos da súa adolescencia traballou tanto na terra cos pasi, lindando as vacas, e o que máis lle gustaba, ir cosendo polas casas counha amiga dela.
O día do seu 21 cumpleanos, casou con Rogelio Fernández , os primeiros dous anos de casada seguiu na casa dos pais, os dous seguintes mudaron a unha casa na Ponte da Pedra onde naceron os primeiros dous fillos, e outros dous ano despois mudaron de novo esta vez para Neda, onde nacerían outros dous fillos, e onde Rogelio puxo un taller de carpintería que lles permitiu vivir confortablemente.
Foi nestes úlimos anos da ditadura franquista, e nos primeiros da democracia cando se acuñou a frase de "Vivimos Ben" , a
casa quedou pagada, as máquinas do taller quedaron pagadas, os nenos quedaron pagados, happy days chegaron a Neda.
Felicidad e máis Jose María
Tras moito buscar nas fotos que me puido proporcionar a miña avoa, escollín unhas poucas que me poderían servir para este traballo, e unha das que máis me chamou a atención foi estas, e vos estredes a preguntar quen son estes non ?Estas dúas persoas que estades a ver son os meus bisavós por parte de nai, no día da súa boda, á esquerda (miña proxección hacia a obra ) (jeje), está a miña bisavoa Felicidad Varela Rico, e a súa dereita o seu flamante marido José María Freijomil Blanco. Falemos un pouco das súas vidas.
Comezo con Felicidad, nacida no ano 1907 en Queixeiro (Monfero), a súa infancia a pasou traballando o campo coa súa nai Juana, mentras que seu pai andaba traballando na cana de azúcar en Cuba (aquí chego a un punto un tanto incoherente, xa que segundo me fixeron saber, o seu pai estaba na emigracion dende 1895, e ela naceu en 1907, así que ou él volvía de cando en vez, cousa que non creo, ou...). En canto a ela antes de casar pouco máis sei, aparte que pola súa familia a súa ideoloxía era de dereitas ( o cal será máis importante, logo) e que tiña 2 irmáns e 2 irmás, os cales casaron entre les ( o cal me fai gracia),
Imos agora co noso outro protagonista, José María Freijomil Blanco, nacido tamén en Queixerio, dedicou tamén a súa infancia e adolescencia a traballar a terra na casa dos seus pais, cosa que non cambiou cando casou con Felicidad aproximadamente no ano 1932, xa que ela mudou para a casa dos sogros e alí seguiron traballando a terra. a súa ideoloxía era de esquerdas, e segundo teño entendido isto provocou que a súa muller tamén se fixera desa ideoloxía. A maior curiosidade que atopei sobre el é que non foi á Guerra Civil, e iso que estaba na idade ( tiña 37 anos cando comezou), algúns naceron con sorte. Os anos posteriores os pasou na mesma casa coidando dos seus pais e os seus tíos xunto coa muller e os seus fillos (4).
Pero na década do 1960, quedou inválido dunha perna e deixou de traballar, a súa muller tivo entón que coidar del, estos foron tempos malos para Felicidad xa que non paraba un minuto entre o campo, os nenos e o marido, ademáis el desenvolveu un carácter dicatorial e machista hacia ela, ata que morreu en 1971.
A partir de alí segundo sei, ela comezou a vivir
aos seus 64 anos, comezou a salir e a disfrutar da vida coa familia, a morte do seu marido foi unha liberación. Mais tras toda unha vida en Queixeiro, en 1995 mudou a Neda para ser coidada pola sua filla nos seus últimos anos, ata que morreu o 21 de xullo de 1997, Felicidad morreu feliz según din, lastima eu nunca a coñecín, morreu tan só 15 días antes de nacer eu, pero nas foros que eu puiden ver cos meus primos, se lle ve unha señora moi entrañable.
As miñas raíces.
O tema esta vez era investigar sobre os nosos antepasados, e o primeiro é coñecer o meu árbore xenealóxico, no cal conseguín chegar ata a rama dos meus bisabós, e por diversos motivos non puiden continualo máis, alá vai.
lunes, 23 de febrero de 2015
E se non queremos un barco nunha rotonda ?
E quen dixera que non podiamos atopar exemplos da Galicia rebelde nestes tempos. Na actualidade máis recente, trasladando a acción a Vigo (por moito noxo que esa cidade me provoque) , alí podemos ver unha loita das clases populares contra o poder, por un motivo ben raro, un barco.
A finais do pasado ano 2014, os veciños do barrio de Coia, coñeceron o proxecto do alcalde Abel Caballero (PSOE), de invertir 100.000 ecuros en trasladar dende o muelle o pesqueiro Bernardo Alfageme, o último pesqueiro de altura galego que segue en pé, ata a rotonda da avenida de Castelao. As contas realizadas polo veciños elevaron este coste ata 300.000 euros y fixeron saltar a indignación dun barrio obrero tocado e hundido pola crise e o paro.
As protestas comezaron en decembro, cando conseguiron frear as obras coas que o concello estaba preparando a rotonda para o traslado inminente do barco, baixo gritos de guerra de loita vecinal como: No puede ser, el dinero en la rotonda y las familias sin comer. Tras tres meses de protestas constantes que incluso levaron a varios veicños ao xuzgado, finalmente o barco acabou na ansiada localización do alcalde.
Máis a loita aínda non termina, os veciños segueran loitando xudicial e politicamente ata conseguir o seu obxetivo. Xa que consideran innaceptable a actuación do alcalde fronte a situación de crise que se vive na actualidade.
Que nos pode ensinar esta revolta ? Moi fácil, en primeiro lugar que o poder reside no pobo, e que se o pobo se une non hai alcalde con rabo suficientemente grande como para frear a un pobo unido. É igual cando suceda, o barco pouco vai durar, xa que é totalmente ilóxica esta actuación do alcalde, eu non sei se alguén o pedira, pero vamos se queres obarco alí cho pagas ti, digo eu. Sexa pola vía xudicial ou nunha futura elección dun goberno diferente o barco acabará desaparecendo, pero o problema é que o desembolso xa está feito, o alcalde de momento gañou a partida; eu só vexo unha solución posible, ir alí ó estilo bandálico e facerlle un pequeno "tunning" ó dichoso barcquiño, non é do pobo ? non o pagamos ? pois co noso facemos o que queremos, esa é a actitude, a podedes chamar infantil ou bárvara, pero con monos como Don Abel Caballero, hai que tratar como se monos fóramos. oxalá a revolta teña un éxito máis pronto que tarde, e esta loita triunfe, xa que nos ensina que debemos loitar contra os abusos dos de arriba, xa que o noso poder sempre é maior.
A finais do pasado ano 2014, os veciños do barrio de Coia, coñeceron o proxecto do alcalde Abel Caballero (PSOE), de invertir 100.000 ecuros en trasladar dende o muelle o pesqueiro Bernardo Alfageme, o último pesqueiro de altura galego que segue en pé, ata a rotonda da avenida de Castelao. As contas realizadas polo veciños elevaron este coste ata 300.000 euros y fixeron saltar a indignación dun barrio obrero tocado e hundido pola crise e o paro.
As protestas comezaron en decembro, cando conseguiron frear as obras coas que o concello estaba preparando a rotonda para o traslado inminente do barco, baixo gritos de guerra de loita vecinal como: No puede ser, el dinero en la rotonda y las familias sin comer. Tras tres meses de protestas constantes que incluso levaron a varios veicños ao xuzgado, finalmente o barco acabou na ansiada localización do alcalde.
Máis a loita aínda non termina, os veciños segueran loitando xudicial e politicamente ata conseguir o seu obxetivo. Xa que consideran innaceptable a actuación do alcalde fronte a situación de crise que se vive na actualidade.
Que nos pode ensinar esta revolta ? Moi fácil, en primeiro lugar que o poder reside no pobo, e que se o pobo se une non hai alcalde con rabo suficientemente grande como para frear a un pobo unido. É igual cando suceda, o barco pouco vai durar, xa que é totalmente ilóxica esta actuación do alcalde, eu non sei se alguén o pedira, pero vamos se queres obarco alí cho pagas ti, digo eu. Sexa pola vía xudicial ou nunha futura elección dun goberno diferente o barco acabará desaparecendo, pero o problema é que o desembolso xa está feito, o alcalde de momento gañou a partida; eu só vexo unha solución posible, ir alí ó estilo bandálico e facerlle un pequeno "tunning" ó dichoso barcquiño, non é do pobo ? non o pagamos ? pois co noso facemos o que queremos, esa é a actitude, a podedes chamar infantil ou bárvara, pero con monos como Don Abel Caballero, hai que tratar como se monos fóramos. oxalá a revolta teña un éxito máis pronto que tarde, e esta loita triunfe, xa que nos ensina que debemos loitar contra os abusos dos de arriba, xa que o noso poder sempre é maior.
domingo, 22 de febrero de 2015
As guerreiras de A Palloza
Fai moitos anos desta historia, a mediados do século XIX España estaba comezando tarde o seu proceso de industrialización, o cal non se consolidaría ata o século XX.
A presenza de mulleres traballadoras na industria era escasa, se exceptuamos a industria téxtil e, por suposto a elaboración de tabacos, da cal trata a nosa historia.
A fábrica de tabacos que recibía o nome de A Palloza, localizada na Coruña abriu no ano 1804, e contaba con cerca de 5000 traballadores dos cales, a maioría eran mulleres.
Estaban moi mal pagadas, cobraban arredor de tres ou catro duros ao mes, e a súa actividade era complementaria, un auxilio da economía familiar. Os primeiros conflitos, debido os baixos salarios tiveron lugar en 1831 e en 1854. A partir deste ano adquiren tendenzas luditas. O ludismo foi un movemento encabezado por artesanos ingleses no século XIX, que protestó contra as novas máuinas que destruían empleo; a pesar de que este movemento foi sofocado pronto, expandiuse rápidamente por toda Europa e nesta fábrica de tabacos atoparíamos a primeira representación deste.
Para satisfacer unha crecente demanda, o traballo manual das cigarreiras comeza a facerse de forma mecánica. A resposta das traballadoras de A Palloza no ano 1857 é arremter contra os xefes, botar ao mar toda a producción e destruír as máquinas novas de picar o tabaco. Tamén as tiraron á ría, ademáis d emobles, libros de caixa, papeis e calquiera outra cousa que atoparon.
A verdade é que desoñeco que efecto inmediato tiveron estas accións, non sei se consegueron os despidos de modo automático ou se lograron o seu obxetivo de eliminar a mecanización e manter os seus postos de traballo. Se tiveron éxito, só podo dicir parabéns por loitar polo que consideran xusto, e que oxalá máis xente lles imitase; se polo contrario fracasaron é necesario recoñecer o mérito da súa loita xa que foron pioneiras nas loitas obreiras as cales quizais inspiraron ás sublevacións futuras do famoso movemento obeiro. Tamén destacar que a historia lles recordou, xa sexa a por exemplo na obra da novelista Emilia Pardo Bazán "La Tribuna" , na que describre minuciosamente as costumes do traballo das cigarreiras; ou na propia cidade da Coruña, por exemplo na "Calle de las Cigarreras" ou no edifico do Museo "Fábrica de Tabacos" nomeados así na súia honra.
Trátase da primeira de moitas loitas obreiras non só en Galicia senón en España, por iso merece o seu recoñecemento e un lugar na historia.
A presenza de mulleres traballadoras na industria era escasa, se exceptuamos a industria téxtil e, por suposto a elaboración de tabacos, da cal trata a nosa historia.
A fábrica de tabacos que recibía o nome de A Palloza, localizada na Coruña abriu no ano 1804, e contaba con cerca de 5000 traballadores dos cales, a maioría eran mulleres.
Estaban moi mal pagadas, cobraban arredor de tres ou catro duros ao mes, e a súa actividade era complementaria, un auxilio da economía familiar. Os primeiros conflitos, debido os baixos salarios tiveron lugar en 1831 e en 1854. A partir deste ano adquiren tendenzas luditas. O ludismo foi un movemento encabezado por artesanos ingleses no século XIX, que protestó contra as novas máuinas que destruían empleo; a pesar de que este movemento foi sofocado pronto, expandiuse rápidamente por toda Europa e nesta fábrica de tabacos atoparíamos a primeira representación deste.
Para satisfacer unha crecente demanda, o traballo manual das cigarreiras comeza a facerse de forma mecánica. A resposta das traballadoras de A Palloza no ano 1857 é arremter contra os xefes, botar ao mar toda a producción e destruír as máquinas novas de picar o tabaco. Tamén as tiraron á ría, ademáis d emobles, libros de caixa, papeis e calquiera outra cousa que atoparon.
A verdade é que desoñeco que efecto inmediato tiveron estas accións, non sei se consegueron os despidos de modo automático ou se lograron o seu obxetivo de eliminar a mecanización e manter os seus postos de traballo. Se tiveron éxito, só podo dicir parabéns por loitar polo que consideran xusto, e que oxalá máis xente lles imitase; se polo contrario fracasaron é necesario recoñecer o mérito da súa loita xa que foron pioneiras nas loitas obreiras as cales quizais inspiraron ás sublevacións futuras do famoso movemento obeiro. Tamén destacar que a historia lles recordou, xa sexa a por exemplo na obra da novelista Emilia Pardo Bazán "La Tribuna" , na que describre minuciosamente as costumes do traballo das cigarreiras; ou na propia cidade da Coruña, por exemplo na "Calle de las Cigarreras" ou no edifico do Museo "Fábrica de Tabacos" nomeados así na súia honra.
domingo, 1 de febrero de 2015
A guerra do fletán, o subnormal de Brian Tobin.
Bos días, nesta segunda entrada enfocada na Galicia rebelde, cambiamos Astano e as loitas obreiras por Canadá e un conflicto diplomático e case bélico entre Canadá e España, aínda que con protagonistas galegos.
Todo comeza no ano 1994, ano no que entra en vigor a definición da zona económica exclusiva, pasando a fronteira das augas propias dun país de 12 a 200 millas da costa. Numerosos pesquieros españoles (deles un 90% galegos) e portugueses, levaban máis de 200 anos acudindo aos caladoiros canadienses en busca de bacalao. Máis coa chegada desta nova lei, estes tiveron que reciclarse e cambiaron o bacalao polo fletán.
O fletán, trátase dun pescado de tamaño variable entre 3 e 56 kg, que habita no máis profundo das augas do Atlántico Norte, nas zonas de Canadá e Alaska. Tradicionalmente, este fora un pez discriminado e ignorado polos canadienses, pero ao ver que os extranxeiros comezaban a facer cartos coa explotación dun producto que eles consideraban que lles petertencía.
Foi o 9 de marzo de 1995, o día no que o goberno canadiense decide arrestar ao pesqueiro galego Estai que pescaba cerca das súas augas territoriales o fletán (segundo dicían os tripulantes, atopábanse a 220 millas da costa de Terranova, é dicir fóra da xurisdicción canadiense).
Brian Tobin, ministro de pesca canadiense, ordena o arresto do pesqueiro e ameaza a outros 19 barcos, baixo o pretexto de haber activado unha lei que permitiría a Canadá o arresto de aquilos pesqueiros que podieran estar levando a cabo algunha sobreexplotación de especies auctóctonas a pesar de estar practicando a pesca fóra do territorio legal canadiense. Vou facer un inciso na reconstrucción dos feitos, para anotar que Brian Tobin é un tremendo subnormal.
Mentres que o Estai estaba sendo escoltado por patrulleiras cara á costa, e segundo din os mariñeiros non de maneira moi suave, Tobin xa estaba planeando unha nova ofensiva de bélicas proporcións. Este planeaba asediar aos demais pesqueiros con non poucas patrulleiras, algunha forza militar aérea.
Tanto o goberno español como a UE trataron de levar o conflicto pola vía pacífica e diplomática, pero Brian Tobin, facendo gala dos seus modales, clase e por suposto do seu grave retraso mental, decide facer caso omiso das protestas e se dirixe a Nova York (que non me acaba de entrar na cabeza porque foi alí) e fai unha roda de prensa onde mostra ao mundo as supostas infraccións do Estai: unah rede ilegal(que non pertencía a ese barco) e un peixe dun tamaño menor ao legal (que ademáis non era un fletán, se te vas queixar, polo menos documéntate un pouco antes).
Grazas ás actuacións diplomáticas, o Estai acaba sendo liberado xunto cos seus tripulantes, mencionar que o goberno canadiense requisoulles todas as toneladas de pescado que conseguiran legalmente, e segundo mencionan, estes entraron no barco e lles robaron todas as provisións de comida e bebida, así como algún obxeto persoal, #IlegalSegundoTobin #EleganciaCanadiense .
Mais o conflicto non rematou alí, nos sucesivos días a armada canadiense seguiu asediando aos pesqueiros galegos e portugueses que estaban TRABALLANDO LEGALMENTE, polo que o goberno de Felipe Gonzalez decide enviar 3 patrulleiras á fronteira coas augas de Canadá ( incrible, a marina española facendo algo útil). Tobin responde declarando a guerra a España, meténdome na mente do imbécil este, imaxino que pensou; vaia, que osadía dos españoles enviar 3 tristes callucos de guerra a vixilar aos barcos que fan o seu traballo sen ningunha ilegalidade, mellor lles bombardeamos.
Tras unha escalada na tensión entre España e Canadá, a declaración de guerra non se fai efectiva, xa que España acaba cedendo ante as exixencias canadienses. O cal podemos considerar un acerto, xa que a saber do nivel de posibilidades ante unha guerra frone unha potencia como Canadá, pero un erro xa que o que os pescadores galegos facían nunca foi ilegal de ningunha maneira, sería reclamar un dereito que lles pertencia a eles e Canadá non tiña dereito a meter os fuciños só porque os galegos souperan facer un negocio que os canadienses non.
A pesar da pasividade de España, Canadá acabou asinando un acordo coa UE, polo que os pescadores galegos aínda hoxe poden acudir a coller fletán, pero con unha gran baixada da cantidade permitida, xa que se pasou de capturar 40.000 toneladas ao ano antes de 1995, a 4.000 actualmente.
É un consuelo pensar que os pescadores galegos aínda poden seguir facendo pasta do fletán, non tanto coma antes, pero iso é mellor que nada. Pero mellora ao saber que Don Brian Tobin foi botado do poder político pouco tempo despois. Brian Tobin, dedicoche a ti estas palabras: eres un imbécil, habería que darche unha boa patada nos collós e outra nos dentes, e fódete na túa casa, mentres sacamos billetes das vosas augas.
Por último mencionar que case todo do que falei, o obtiven dun documental moi ben realizado que relata todo este suceso, se estivérades interesados nel, deixovolo aqí debaixo:
Un saúdo.
Todo comeza no ano 1994, ano no que entra en vigor a definición da zona económica exclusiva, pasando a fronteira das augas propias dun país de 12 a 200 millas da costa. Numerosos pesquieros españoles (deles un 90% galegos) e portugueses, levaban máis de 200 anos acudindo aos caladoiros canadienses en busca de bacalao. Máis coa chegada desta nova lei, estes tiveron que reciclarse e cambiaron o bacalao polo fletán.
O fletán, trátase dun pescado de tamaño variable entre 3 e 56 kg, que habita no máis profundo das augas do Atlántico Norte, nas zonas de Canadá e Alaska. Tradicionalmente, este fora un pez discriminado e ignorado polos canadienses, pero ao ver que os extranxeiros comezaban a facer cartos coa explotación dun producto que eles consideraban que lles petertencía.
Foi o 9 de marzo de 1995, o día no que o goberno canadiense decide arrestar ao pesqueiro galego Estai que pescaba cerca das súas augas territoriales o fletán (segundo dicían os tripulantes, atopábanse a 220 millas da costa de Terranova, é dicir fóra da xurisdicción canadiense).
Brian Tobin, ministro de pesca canadiense, ordena o arresto do pesqueiro e ameaza a outros 19 barcos, baixo o pretexto de haber activado unha lei que permitiría a Canadá o arresto de aquilos pesqueiros que podieran estar levando a cabo algunha sobreexplotación de especies auctóctonas a pesar de estar practicando a pesca fóra do territorio legal canadiense. Vou facer un inciso na reconstrucción dos feitos, para anotar que Brian Tobin é un tremendo subnormal.
O gilipollas de Brian Tobin
Mentres que o Estai estaba sendo escoltado por patrulleiras cara á costa, e segundo din os mariñeiros non de maneira moi suave, Tobin xa estaba planeando unha nova ofensiva de bélicas proporcións. Este planeaba asediar aos demais pesqueiros con non poucas patrulleiras, algunha forza militar aérea.
Tanto o goberno español como a UE trataron de levar o conflicto pola vía pacífica e diplomática, pero Brian Tobin, facendo gala dos seus modales, clase e por suposto do seu grave retraso mental, decide facer caso omiso das protestas e se dirixe a Nova York (que non me acaba de entrar na cabeza porque foi alí) e fai unha roda de prensa onde mostra ao mundo as supostas infraccións do Estai: unah rede ilegal(que non pertencía a ese barco) e un peixe dun tamaño menor ao legal (que ademáis non era un fletán, se te vas queixar, polo menos documéntate un pouco antes).
Grazas ás actuacións diplomáticas, o Estai acaba sendo liberado xunto cos seus tripulantes, mencionar que o goberno canadiense requisoulles todas as toneladas de pescado que conseguiran legalmente, e segundo mencionan, estes entraron no barco e lles robaron todas as provisións de comida e bebida, así como algún obxeto persoal, #IlegalSegundoTobin #EleganciaCanadiense .
Mais o conflicto non rematou alí, nos sucesivos días a armada canadiense seguiu asediando aos pesqueiros galegos e portugueses que estaban TRABALLANDO LEGALMENTE, polo que o goberno de Felipe Gonzalez decide enviar 3 patrulleiras á fronteira coas augas de Canadá ( incrible, a marina española facendo algo útil). Tobin responde declarando a guerra a España, meténdome na mente do imbécil este, imaxino que pensou; vaia, que osadía dos españoles enviar 3 tristes callucos de guerra a vixilar aos barcos que fan o seu traballo sen ningunha ilegalidade, mellor lles bombardeamos.
Tras unha escalada na tensión entre España e Canadá, a declaración de guerra non se fai efectiva, xa que España acaba cedendo ante as exixencias canadienses. O cal podemos considerar un acerto, xa que a saber do nivel de posibilidades ante unha guerra frone unha potencia como Canadá, pero un erro xa que o que os pescadores galegos facían nunca foi ilegal de ningunha maneira, sería reclamar un dereito que lles pertencia a eles e Canadá non tiña dereito a meter os fuciños só porque os galegos souperan facer un negocio que os canadienses non.
A pesar da pasividade de España, Canadá acabou asinando un acordo coa UE, polo que os pescadores galegos aínda hoxe poden acudir a coller fletán, pero con unha gran baixada da cantidade permitida, xa que se pasou de capturar 40.000 toneladas ao ano antes de 1995, a 4.000 actualmente.
É un consuelo pensar que os pescadores galegos aínda poden seguir facendo pasta do fletán, non tanto coma antes, pero iso é mellor que nada. Pero mellora ao saber que Don Brian Tobin foi botado do poder político pouco tempo despois. Brian Tobin, dedicoche a ti estas palabras: eres un imbécil, habería que darche unha boa patada nos collós e outra nos dentes, e fódete na túa casa, mentres sacamos billetes das vosas augas.
Por último mencionar que case todo do que falei, o obtiven dun documental moi ben realizado que relata todo este suceso, se estivérades interesados nel, deixovolo aqí debaixo:
Un saúdo.
domingo, 25 de enero de 2015
A loita contra o veto de Astano
Boas, o tema a tratar nesta ocasión é a "Galicia rebelde" un tema interesante, pero que a priori semella limitado ou escaso, debido a ese tópico que existe de que Galicia é sumisa, máis iso no é así e hai numerosos exemplos ao longo de toda a historia que o proban.
Total, que me encontro eu o venres volvendo para casa despois de un esgotador día de clases, pensando que tería o fin de semana libre, nada que estudiar, nada que facer, dous preciosos días para o meu disfrute persoal, pero, entón doume conta que sí teño algo que facer, a entrada para o blog, pero sobre que facela, que hai sobre o cal eu poida falar, a miña busqueda durou pouco, xa que nese momento pasei xusto por diante do cartel que aínda está en San Valentín coa conta atrás para o fin do veto de Astano, o cal rematou hai unhas semanas.
O veto, o famoso veto do que tantas veces oín queixarse aos meus pais, tíos e avós ao longo dos anos, que tantas penas provocou a numerosas familias e aos seus ingresos dende que eu teño memoria, pero que é exactamente este "veto" e cando arrancou esta situación tan famosa, polo menos en Fene e alredores ?
Corría o ano 1984, coa chegada da democracia a territorio español 6 anos atrás, aínda que pasando por un fallido golpe de estado polo medio, o clima da ditadura comezaba a desaparecer, e a relación do país con Europa comezaba a mellorar. Tempo atrás Adolfo Suárez presentou unha demanda de adhesión á UE, pero a entrada do España nesa asociación estaba separada por unha serie de limitacións que eran necesarias cumplir, e unha de elas era capar industrias como a da construcción naval, que é a que a nós nos interesa.
A industria naval en España era unha das máis importantes naquel momento, focalizada principalmente nos asteleiros de Astano en Fene, o seu nivel de producción daba de comer a miles de familias por toda a ría de Ferrol e arredores e as cantidades de diñeiro que chegaron e entrar nesa empresa nos seus bós tempos eran superiores as de calqueira empresa galega.
Pero todo o bó remata, e España tiña que entrar na Unión Europea, e un dos requisitos era reducción da súa construcción naval, a cal comezou coa exclusión a Astano do mercado civil, de maneira que só se podería centrar no mercado off-shore, é dicir o da fabricación de plataformas petrolíferas.
A reacción dos traballadores non se fixo esperar, a UE lles ía costar a máis de un o seu posto de traballo, ata 20.000 persoas se movilizaron en Ferrol paara evitar ese inminente mal que se lles viña enriba. Deixovos aqui debaixo o folleto co que se informou ao persoal doutra manifestación, así como unha foto da mesma:
Total, que me encontro eu o venres volvendo para casa despois de un esgotador día de clases, pensando que tería o fin de semana libre, nada que estudiar, nada que facer, dous preciosos días para o meu disfrute persoal, pero, entón doume conta que sí teño algo que facer, a entrada para o blog, pero sobre que facela, que hai sobre o cal eu poida falar, a miña busqueda durou pouco, xa que nese momento pasei xusto por diante do cartel que aínda está en San Valentín coa conta atrás para o fin do veto de Astano, o cal rematou hai unhas semanas.
O veto, o famoso veto do que tantas veces oín queixarse aos meus pais, tíos e avós ao longo dos anos, que tantas penas provocou a numerosas familias e aos seus ingresos dende que eu teño memoria, pero que é exactamente este "veto" e cando arrancou esta situación tan famosa, polo menos en Fene e alredores ?
Corría o ano 1984, coa chegada da democracia a territorio español 6 anos atrás, aínda que pasando por un fallido golpe de estado polo medio, o clima da ditadura comezaba a desaparecer, e a relación do país con Europa comezaba a mellorar. Tempo atrás Adolfo Suárez presentou unha demanda de adhesión á UE, pero a entrada do España nesa asociación estaba separada por unha serie de limitacións que eran necesarias cumplir, e unha de elas era capar industrias como a da construcción naval, que é a que a nós nos interesa.
A industria naval en España era unha das máis importantes naquel momento, focalizada principalmente nos asteleiros de Astano en Fene, o seu nivel de producción daba de comer a miles de familias por toda a ría de Ferrol e arredores e as cantidades de diñeiro que chegaron e entrar nesa empresa nos seus bós tempos eran superiores as de calqueira empresa galega.
Pero todo o bó remata, e España tiña que entrar na Unión Europea, e un dos requisitos era reducción da súa construcción naval, a cal comezou coa exclusión a Astano do mercado civil, de maneira que só se podería centrar no mercado off-shore, é dicir o da fabricación de plataformas petrolíferas.
A reacción dos traballadores non se fixo esperar, a UE lles ía costar a máis de un o seu posto de traballo, ata 20.000 persoas se movilizaron en Ferrol paara evitar ese inminente mal que se lles viña enriba. Deixovos aqui debaixo o folleto co que se informou ao persoal doutra manifestación, así como unha foto da mesma:
Moitas máis manifestacións sucederon ao longo dese ano como dos seguintes, o final disto xa o coñecemos, España entrou na Unión Europea, o veto seguiu adiante, con algunha que outra prolongación do mesmo. O sector naval quedou case desterrado e destrozado, pero iso significa que aquilos 20.000 que loitaron anos atrás non conseguiron nada? non exactamente.
As súas loitas foron recompenadas, a construcción quedou vetada pero ningún traballador foi despedido, ningún quedou na calle , e máis a maioría onde quedaron foron na casa, exact, moitos deles foron recompesados con prexubilacións moi prematuras nalgúns casos, sen mover un dedo seguiron cobrando cada mes, esa sería a parte boa.
Claro, pero toda esta movida como a vemos 30 anos despois? Xa, xa sei que o veto xa rematou e que a partir de agora Astano( agora Navantia) poderá volver a ser o que foi noutra época, pero sendo realistas cales son as posibilidades de que iso ocurra? poucas.
Un tras coñecer toda esta historia de loita entre os traballadores e esa España desexosa de entrar na UE, non pode evitar reflexionar entre as aptitudes de ambos bandos. O bando dos traballadores cesou nas súas protestas tras conseguir as vantaxes das xubliacións anticipadas, pero quizás pecaron de pensar no presente naquel momento, se seguisen loitando e se aliaran cos demais sectores que serían afectados pola UE quizais tiveran algunha posibilidade de evitar que España seguise adiante, e poder seguir mantendo aquel momento dulce que os asteleiros vivían, claro que isto só é mera especulación que fago desde o meu descoñecemento.
E pola parte de aquila España que perdía o cu por entrar na UE, pregúntome eu, porque ? que gran vantaxe tiña iso, estar "á altura" das potencias europeas? potenciar outros sectores como o turismo ? vale pareceme moi ben, pero é que a cambio diso estás a matar outros, moitos "guiris" irán a Benidorm pero moitos quedarán sen traballo no naval, e non só no naval, tamén na industria dos lácteos por exemplo.
Estas últimas líneas son tan só un par de idas de olla miñas as que lle faltan moita información como para dar unha opinión realmente sólida e con fundamento, pero isto é o que me veo capacitado para dicir.
Por último celebrar o fin do veto, e esperar que o negocio se chegue a recuperar, aínda que o veo moi difícil, nunca se debe dicir nunca.
Un saúdo.
domingo, 11 de enero de 2015
Xaquín Marín: debuxante,humorista, caricaturista e ilustrador
Cando servidor colle un exemplar do xornal La Voz de Galicia, o comeza polo final, buscando a sección de deportes, buscando a ver que din eses corvos do meu Dépor, pero antes de chegar alí e de enfadarme polo 4 que lle dan a Laure todalas semanas, fago unha parada na folla de pasatempos; non, non é polos sudokus nin polos crucigramas, senón por ver o debuxo de turno de Xaquín Marín.
Quizás a súa maior obra é o Museo do Humor de Fene que el promoveu e dirixiu ata a súa xubilación en 2010, este museo é único de Europa centrado no humor gráfico tanto galego como internacional, contén máis de 3000 orixinais de gran cantidade de autores. Tamén dende este mesmo museo Xaquín dirixiu a publicación da revista trimestral Sapoconcho dende o 1994 ata o 2000 contando con 19 números máis 2 especiais.
Para rematar, deixovos aquí debaixo algunha mostra das súas viñetas nas que fai gala de seu sentido do humor tan especial e encantador, así como a que realizou recentemente tras o atentado yihadista que tivo lugar en París homenaxeando a Charlie Hebdo.
Xaquín Marín é probablemente o debuxante galego máis destacado. Naceu en Ferrol o 10 de outubro de 1943. A súa traxectoria é amplísima, contribuíndo principalmente con tiras cómicas onde describe a actualidade con un sentido do humor único. A súa obra figurou nas páxinas de numerosos xornais galegos, españoles e incluso do extranxeiro, algúns deles son: El Ideal Gallego, Teima, Le Telegramme, Hermano Lobo.... e un longo etc.
Máis non só se limita á isto a súa obra, tamén publicou unha gran variedade de por comics por expemplo: Ratas, Das Capital e H2Oil, entre outros.
Tamén ten unha grande cantidade de albums publicados dende o seu debut con 2 viaxes en 1976 en compañia de Raimundo Patiño, ata As Dúas Viaxes en 2010, son máis de 10 os seus recopilatorios de banda deseñada e humor gráfico.
Quizás a súa maior obra é o Museo do Humor de Fene que el promoveu e dirixiu ata a súa xubilación en 2010, este museo é único de Europa centrado no humor gráfico tanto galego como internacional, contén máis de 3000 orixinais de gran cantidade de autores. Tamén dende este mesmo museo Xaquín dirixiu a publicación da revista trimestral Sapoconcho dende o 1994 ata o 2000 contando con 19 números máis 2 especiais.
A súa contribución non remata aquí, tamén foi membro fundador de FECO España, organización de debuxantes de humor creada no 1992 que ten como obxetivo de agrupar, potenciar, defender e valorar o debuxo de humor, e membro da Academia de Humor de Pozuelo de Madrid. O seu palmarés é enorme, son moitas as distincións que recibiu recoñecendo a súa carreira e a súa labor, tales como o Premio Galicia de Periodismo, ( en 3 ocasións ) o premio ao Gallego do Ano en 1997, a Vieira do humor en 1983 e mesmo recoñecementos internacionais como o 1º premio bienal de Gravobo en Bulgaria.
Para rematar, deixovos aquí debaixo algunha mostra das súas viñetas nas que fai gala de seu sentido do humor tan especial e encantador, así como a que realizou recentemente tras o atentado yihadista que tivo lugar en París homenaxeando a Charlie Hebdo.
Un Saúdo.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)