A cidade da felicidade

Estamos no ano 2050, a tecnoloxía informática avanzou a un ritmo impresionante, o mundo civilizado se atopa con todos os aspectos da vida informatizados e controlados a través desta teconoloxía. O transporte particular desapareceu por completo xa que chegou un punto no que este acabou sendo innecesario, xa que o funcionamento do sistema de comunicacións e o transporte público funcionan dun modo óptimo, tampouco hai problemas de contaminación neste aspecto, xa que os autobuses e trenes funcionan todos con electricidade. As fontes de enerxía utilizadas neste futuro son todas enerxías renovables como a enerxía solar, hidroeléctrica ou mareomotriz. A diversidade biolóxica non corre perigo algún, as especies animais se manteñen en cautividade cun control moi especializado e cun reconto dos efectivos de cada especie actualizado continuamente, o dos vexetais non é para menos, parques, xardíns botánicos e árbores decoran as cidades do 2050, tamén mantendo a biodiversidade, todas estas son regadas automáticamente polas máquinas.

O mundo en 50 anos está controlado e regulado pola informática, pero tamén gobernado por esta, un grande ordenador centraliza todas as decisións e todas a autoridade do mundo, contando con diferentes ordenadores filiales nos diferentes países para especializar as súas decisións. Este goberno informático lévase dende a sombra, realmente existen figuras de autoridade humanas para executar as decisións dos ordenadores, estes son simples monicreques que únicamente se serven como personaxes carismáticos que manteñan ao pobo contento e en paz.

A vida no futuro é moito máis sencilla e lineal, a través dunha serie de test realizados as persoas na súa infancia se determina a súa vocación e se lles pasa a adestrar no traballo para o cal están destinados. Os nenos van á escola ata os 16 anos e se forman só no necesario para o seu emprego futuro, no cal comezan a traballar de modo inmediato tras rematar os estudos, segundo as necesidades do mercado que o ordenador determine, en caso negativo pasan a formarse nunha segunda vocación.

A maioria de idade fixouse nos 18 anos, a partir desa idade se permite o matrimonio, pero só entre persoas do mesmo status social, e a reproducción tamén se atopa regulada polas máquinas segundo as necesidades demográficas. Por último, falar do entretemento no futuro, o cal se basea principalemente na television, con obras de temáticas banais e intranscendentes.

Mais con todo o mencionado porque ía eu a estar falando dunha distopía, unha vida sencilla na que todo está resolto dende o minuto un, e todo funciona perfectamente. Probablemente o feito de que todo o que vive nesas cidades tecnolóxicas non é humano, pasa a ser unha máquina tamén, alguén que non pensa, non cuestiona e máis importante que iso, que non imaxina. Un humano incapaza de ser diferente do de enfrente no é un humano, únicamente é un pobre desgraciado.

Xa sexa por sorte ou por desgracia aínda quedamos un grupo de humanos plenos que viven ao marxe das cidades para máquinas, "os outros" como eles nos refiren, nos coñecen como un grupo de locos que non quixeron vivir no mundo feliz. Pobres, é o que eu digo deles, seremos uns desahuciados da sociedade para eles, eu penso simplemente que somos uns verdadeiros humanos, que vivimos quizá con moitas dificultades, nas profundidades das montañas como se fóramos nómada das montñas, pero somos as persoas capaces de imaxinar de materializar os seus soños, de ter soños e esperanzas, de buscar entretemento e de relacionarnos con outros coma nós, xa sexa co amor, odio, amistade ou enemistade. Pode que a nosa vida sexa máis complicada, pero innegablemente máis propia e divertida.

O home é o lobo do home

Durante as primeiras décadas do século XXI, moito se estaba a falar do quencemento global e as consecuencias que tería no futuro, o aumento da temperatura do planeta ía ocasionar que os polos se derretiran e o nivel do mar subira dun modo desmedido ata o punto ou ben de dificultar moito a vida na superficie ou ben de facer que esta fora totalmente imposible.

Os gobernos dos países máis importantes do mundo, poucas medidas tomaron para evitalo, xa que presionar a través da creación de leis que penalizaran as actividades contaminantes non se atopa na mente de aqueles que se ponían por e para o pobo, os intereses propios y sobretodo os intereses económicos reinaban naquel momento.

Esta actitud fixo que as premonicións se cumpliran e non só os polos acabaron por derreterse senón que ríos e mares contamináronse polos vertidos das fábricas desas empresas que movían o mundo dende detrás e controlaban aos gobernos coma marionetas movidas por catro guarros billetes.

No ano 2050 o nivel do mar aumentou ata o punto de cubrir o que ven sendo ata o rañaceos máis grande de Ferrol, únicamente sobrevivimos vivindo en pequenas casas flotantes acordes ao noso status, digo ao noso status porque por suposto este problema non o teñen aquilos que nos levaron a esta situación. 

Aqueles que levaron ao mundo a ser un mar de merda con cinco barcos no que xente de pobo agoniza por sobrevivir, están a prepara o plan polo que levan tantos anos desviando pasta, o plan que pretende salvar aos privilexiados e os máis valiosos e deixar aos máis imbéciles coma nos esperando a morte. Tantos anos de demagoxia, por fin dan o seu fruto, por fin conseguiron crear ese mundo perfecto mandando a tomar polo cu a este, veredes, este tempo que estiveron sen facer nada contra o quencemento global o estiveron invertindo (e non falo só de tempo ) en costear a creación dun mundo nas profundidades da terra ao marxe deste mar morto e de paso cargarse a toda oposición, a nós os desahuciados da sociedade. Mentres eles acaban de trasladarse cara o interior da terra nos esperamos a que manden unha bomba que provoque o maremoto que acabe coa xente olvidada coma nós, 

Xuntos como irmáns nos toca esperar o noso cruel e inminente destino, máis ao final a morte nos iguala a todos e pouco tempo pasará para que un terremoto ou un desmoronamiento mande á merda a eses privilexiados das profundidades. E, asi mentras rezamos para que todo o que vivimos sexa só unha pesadilla, deixo a reflexión de como o home é a única especia de matarse a si mesma, como é capaza de ver a súa destrucción e non facer nada por evitala, fácil porque o home é gilipollas 

Éxodo Urbano

O século XX foi unha época de grandes cambios, o auxe dos fascismos a Revolución rusa, duas guerras mundiais, a aparición do automovil, a televisión a infromática; máis tamén sucederon feitos máis directos na vida das persoas, tivo lugar o éxodo rural, que moveu a grandes cantidades de poboación dende áreas rurais cara a cidade. O sector agrario sufriu un proceso de decadencia provocado polo trasvase de poboación cara os traballos na industria e no sector servizos, este proceso denomínase terciarización. A terciarización tamén provocou o crecemento das cidades e da calidade de vida, ata o punto de que isto tivo consecuencias negativas como por exemplo a crise económica de 2007, esa crise alcanzou as cifras de paro máis altas da historia, o a precariedade e a falta de emprego levou á sociedade a pobreza na súa maior parte.

Cun elevado sector da sociedade incapaz de producir nin de obter riqueza, tampouco se puideron manter as outras actividades económicas, a extracción das minas ou o petróleo fóronse esgotando progresivamente e o sector terciario veuse incapaz de sobrevivir, porque se non hai clientes potenciales non hai mercado no que facer negocio.


A vida dende que esta crise comezou pegou un grande cambio, as cidades comezaron a despoboarse e o éxodo rural que cambiara o mundo durante o século XX tornou nun éxodo urbano.

A informática, o transporte motorizado, e cousas como a electricidade, o gas e a auga deixaron de estar garantidas no novo mundo. Agora vívese únicamente da agricultura, pero non todo é tan fácil, as terras atópanse na posesión das familias daqueles que non foran cara as cidades tempo atrás,  polo que estas se dedican a exixir pagos polo uso destas a aqueles que as necesiten. Efectivamente, en pleno século XXI, a sociedade volveu cara o feudalismo, os sangrantes acordos levados a cabo polos propietarios da terra cos pobres cidadáns que mendigan para poder comer están á orde do día.

Algúns intelixentes se deciden por recurrir á inmigración, pero ao final o que acabará sucedendo é que unha terra empobrecida acabe sendo unha terra de ninguén. Claro que quizás é mellor vivir nunha terra impropia que non vivir.

Compro Votos

E Mariano Rojoy III, sae elexido cunha maioría absoluta, a dinastía dos Rajoy seguirá no poder durante catro anos máis, e xa van 50 dende aquilas eleccións de 2011 !- Informou Jordi Hurtado para Tve.

Hoxe en día, en 2051 vivimos nun mundo que leva sufrindo agora por máis de cincuenta anos aquela crise económica que comezara en 2007, moitos vos preguntaredes como é posible que alguén co apelido Rajoy siga no poder hoxe. A resposta é sinxela, a crise económica seguiu e agravouse nestes cincuenta anos, neste tempo os ricos pasaron a ser todavía máis ricos, mentras que os pobres seguiron e seguen a ser todavía máis pobres, a fame, e mesmo a falta dun teito baixo o cal vivir eran suficientes preocupacións para o pobo como para andar preocupados da política, ata que, ante esta situación mesmo chegou a legalizarse a compra de votos, a democracia tornou en demagoxia, e pais e nais de familia víronse necesitados de poñer á venta o seu dereito democrático votar, a decidir libremente quen lles goberna. Esta situación de compraventa de votos non é que fora desaproveitada polos máis privilexiados, xa que os pobres pouco viven de vender os seus dereitos nunha única ocasión, e aos ricos lles interesa modelar o marco legal para levar a cabo as súas actividades da forma máis beneficiosa, beneficiosa só para eles, por suposto.


 É por iso que no ano 2051, un domingo de referendum é o máis normal do mundo, xa sexa para o aumento da xornada laboral, impedir a emigración, abaratamento do despido, reducción do salario mínimo, e mesmo poñer en entredito os dereitos naturais, é por iso tamén que partidos como o do señor Rajoy reinan sen ningunha oposición hoxe en día, obviamente, quen se vai negar a vender unha triste a papeleta cando lle poñen catro billetes na cara, se apenas tes para comprar unha triste barra de pan ? ti, ti que me estas a ler, no xuzgues á xente deste mundo, xa que é ao mundo ao que outros por detrás miña chegaron, no ano 2051, 2015 ou 1789, o home non é bo por natureza como os filósofos gregos se empeñaron en demostrar, o home é egoísta por natureza, ti que me les, non trato de xustificar aos privilexiados, nin ao sistema, tan só a un cidadán que quere alimentar á súa familia nesta ditadura encuberta.

Respondendo as posibles preguntas que te poias estar facendo, se os ricos conseguen todo o que queren ante unha nula oposición, porque nos seguen a pagar polo noso voto e manteñen este sistema? a resposta máis lóxica que che podo dar sería que eles son seres crueles e que se divirten máis deste modo, ou quizá que con isto gradan un pouco a imaxe ante os países extranxeiros, xa que por susposto isto só pasa en España, Spain is different dicían, pois resulta que si. E porque non emigramos ? porque nos teñen collidos polos collós, como se da época feudal se tratara, estamos totalmente restrinxidos a cambio dunha cunca de leite e unhas migas de pan, mais algún valiente hay que cruza o charco cara un país do primeiro mundo, pero quen sofre as consecuencias é a súa familia, asi que hai poucos que o intentan, en canto a min, non sei se será o apego pola terra, a responsabilidade ante a miña familia, que ao final a todo de acostumas ou a esperanza de que isto cambie e a distopía que ti imaxinas torne en utopía no futuro o que me impide deixar inferno chamado Galiza.

O home tende a ser egoísta por natureza dixen alá atrás, pero hai algo que nos diferenza a ti e a min, ti que non vives nuha distopía e eu que sí, eu cheguei a esta situación por culpa dos que están por detras miña, e ti, mellor dito, e vos aínda podedes traballar por cambiar o futuro.

Dos López de Perlío

Como me quedaba unha entrada aínda sobre a miña familia, e a representación da rama do meu pai, da rama de Perlío/Limodre era nula, non por ningún motivo de odio ou favoritismo hacia a outra, simplemente porque o acceso á información desa rama é moito máis complicado, desgraciadamente non se me conserva tan ben esa parte da familia.

E se hai que falar dun personaxe desa parte, o mellor exemplo que se me ocorre (e o máis cercano) sería o meu avó, chamado Antonio López vázquez, da dinastía dos López de Perlío, nacido no ano 1927 era o sexto de 8 hermanos (madre mía, traballaban como coellos daquela), a guerra lle colleu moi pequeno e nada tivo que facer nela, foi a escola, en concreto á escola pública de Perlío, onde se formou durante o final da guerra civil.

Con 14 anos, comezou a traballar, (ano 1941) todo comezou co seu pai ( é dicir, meu bisavó) Valentín López quen falou co que entón era o dono de Astano, un Astano que naquel momento tiña como 40 traballadores. Valentín díxolle: teño un fillo de 14 anos que busca traballo.-e o dono lle dixo; bueno, pois que veña o luns. ( oxalá fora tan fácil hoxe en día) Nesta época, na que Astano todavía facía os barcos de madera, ao meu avó o enviaron a traballar de tornero a un taller de Ferrol.
Alá formouse durante un tempo, e logo pasou a traballar xa en Astano, sexa de tornero ou de moitas outras cousas, o traballo nunca faltou e alí seguiu durante toda a época dorada de Astano.

Mais foi coa reconversión do naval, provocada pola entrada de España na Unión Europea cando foi prexubilado aos 58 anos (1985), os seguintes anos da súa vida os pasou na súa casa de Perlío disfrutando do merecido descanso dunha vida de traballo, ata que no ano 2000 lamentablemente morre, supostamente por vello.

E isto é o que puiden conseguir sobre o meu avó, quizá non lle dai xustiza pero é o que hai, e isto é o que saiu.

Vivimos Ben

"Vivimos ben" esa e unha frase que adoita dicir a miña avoa non poucas veces, e que é verdade, sabiduría popular power. A miña avoua por parte nai, Bernardina Freijomil Varela, naceu en Queixeiro no ano 1933, sendo filla de Felicidad e José María aos cales lles dediquei unha maravillosa entrada anteriormente, foi a maior de 3 irmáns, e tivo a sorte de ir á escola.

(Sintoo vese o mellor que puiden)
No reverso da foto se pode ver tanto a data, 25 de maio de 1943, é dicir miña avoa tiña daquela 9 anos, e ademais ten un cuño no cal pon que é a Escuela Nacional de niñas de Queijeiro (Monfero).

Alí estivo dende os 7 ata os 13 anos, e nos seguintes anos da súa adolescencia traballou tanto na terra cos pasi, lindando as vacas, e o que máis lle gustaba, ir cosendo polas casas counha amiga dela.

Segundo o que me dixo sobre a vida cotiá, neses primeiros anos da ditadura de Franco, "no que colle, nos criamos ben", e a pesar de que o Sindicato lles quitaba case a metade da colleita cada mes, nunca chegaron a pasar fame en casa, xa que todos traballaban, e traballaban moito, tiñan unha situación acomodada e mesmo algúns veciños traballaban na súa casa, veciños que non tiñan tanta sorte.

O día do seu 21 cumpleanos, casou con Rogelio Fernández , os primeiros dous anos de casada seguiu na casa dos pais, os dous seguintes mudaron a unha casa na Ponte da Pedra onde naceron os primeiros dous fillos, e outros dous ano despois mudaron de novo esta vez para Neda, onde nacerían outros dous fillos, e onde Rogelio puxo un taller de carpintería que lles permitiu vivir confortablemente.

Foi nestes úlimos anos da ditadura franquista, e nos primeiros da democracia cando se acuñou a frase de "Vivimos Ben" , a
casa quedou pagada, as máquinas do taller quedaron pagadas, os nenos quedaron pagados, happy days chegaron a Neda.

E a historia segue, segue ata o día de hoxe, tristemente o meu avó quedou polo camiño, pero avoa segue vivita e coleando, agora invadindo Perlío, aínda que cun par de visitas a urxencias, segue impartindo sabiduría,  e que como ela di, "Vivimos ben" .

Felicidad e máis Jose María

Tras moito buscar nas fotos que me puido proporcionar a miña avoa, escollín unhas poucas que me poderían servir para este traballo, e unha das que máis me chamou a atención foi estas, e vos estredes a preguntar quen son estes non ?

Estas dúas persoas que estades a ver son os meus bisavós por parte de nai, no día da súa boda, á esquerda (miña proxección hacia a obra ) (jeje), está a miña bisavoa Felicidad Varela Rico, e a súa dereita o seu flamante marido José María Freijomil Blanco. Falemos un pouco das súas vidas.

Comezo con Felicidad, nacida no ano 1907 en Queixeiro (Monfero), a súa infancia a pasou traballando o campo coa súa nai Juana, mentras que seu pai andaba traballando na cana de azúcar en Cuba (aquí chego a un punto un tanto incoherente, xa que segundo me fixeron saber, o seu pai estaba na emigracion dende 1895, e ela naceu en 1907, así que ou él volvía de cando en vez, cousa que non creo, ou...). En canto a ela antes de casar pouco máis sei, aparte que pola súa familia a súa ideoloxía era de dereitas ( o cal será máis importante, logo) e que tiña 2 irmáns e 2 irmás, os cales casaron entre les ( o cal me fai gracia),

Imos agora co noso outro protagonista, José María Freijomil Blanco, nacido tamén en Queixerio, dedicou tamén a súa infancia e adolescencia a traballar a terra na casa dos seus pais, cosa que non cambiou cando casou con Felicidad aproximadamente no ano 1932, xa que ela mudou para a casa dos sogros e alí seguiron traballando a terra. a súa ideoloxía era de esquerdas, e segundo teño entendido isto provocou que a súa muller tamén se fixera desa ideoloxía. A maior curiosidade que atopei sobre el é que non foi á Guerra Civil, e iso que estaba na idade ( tiña 37 anos cando comezou), algúns naceron con sorte. Os anos posteriores os pasou na mesma casa coidando dos seus pais e os seus tíos xunto coa muller e os seus fillos (4).

Pero na década do 1960, quedou inválido dunha perna e deixou de traballar, a súa muller tivo entón que coidar del, estos foron tempos malos para Felicidad xa que non paraba un minuto entre o campo, os nenos e o marido, ademáis el desenvolveu un carácter dicatorial e machista hacia ela, ata que morreu en 1971.

A partir de alí segundo sei, ela comezou a vivir
aos seus 64 anos, comezou a salir e a disfrutar da vida coa familia, a morte do seu marido foi unha liberación. Mais tras toda unha vida en Queixeiro, en 1995 mudou a Neda para ser coidada pola sua filla nos seus últimos anos, ata que morreu o 21 de xullo de 1997, Felicidad morreu feliz según din, lastima eu nunca a coñecín, morreu tan só 15 días antes de nacer eu, pero nas foros que eu puiden ver cos meus primos, se lle ve unha señora moi entrañable.