Vivimos Ben

"Vivimos ben" esa e unha frase que adoita dicir a miña avoa non poucas veces, e que é verdade, sabiduría popular power. A miña avoua por parte nai, Bernardina Freijomil Varela, naceu en Queixeiro no ano 1933, sendo filla de Felicidad e José María aos cales lles dediquei unha maravillosa entrada anteriormente, foi a maior de 3 irmáns, e tivo a sorte de ir á escola.

(Sintoo vese o mellor que puiden)
No reverso da foto se pode ver tanto a data, 25 de maio de 1943, é dicir miña avoa tiña daquela 9 anos, e ademais ten un cuño no cal pon que é a Escuela Nacional de niñas de Queijeiro (Monfero).

Alí estivo dende os 7 ata os 13 anos, e nos seguintes anos da súa adolescencia traballou tanto na terra cos pasi, lindando as vacas, e o que máis lle gustaba, ir cosendo polas casas counha amiga dela.

Segundo o que me dixo sobre a vida cotiá, neses primeiros anos da ditadura de Franco, "no que colle, nos criamos ben", e a pesar de que o Sindicato lles quitaba case a metade da colleita cada mes, nunca chegaron a pasar fame en casa, xa que todos traballaban, e traballaban moito, tiñan unha situación acomodada e mesmo algúns veciños traballaban na súa casa, veciños que non tiñan tanta sorte.

O día do seu 21 cumpleanos, casou con Rogelio Fernández , os primeiros dous anos de casada seguiu na casa dos pais, os dous seguintes mudaron a unha casa na Ponte da Pedra onde naceron os primeiros dous fillos, e outros dous ano despois mudaron de novo esta vez para Neda, onde nacerían outros dous fillos, e onde Rogelio puxo un taller de carpintería que lles permitiu vivir confortablemente.

Foi nestes úlimos anos da ditadura franquista, e nos primeiros da democracia cando se acuñou a frase de "Vivimos Ben" , a
casa quedou pagada, as máquinas do taller quedaron pagadas, os nenos quedaron pagados, happy days chegaron a Neda.

E a historia segue, segue ata o día de hoxe, tristemente o meu avó quedou polo camiño, pero avoa segue vivita e coleando, agora invadindo Perlío, aínda que cun par de visitas a urxencias, segue impartindo sabiduría,  e que como ela di, "Vivimos ben" .

Felicidad e máis Jose María

Tras moito buscar nas fotos que me puido proporcionar a miña avoa, escollín unhas poucas que me poderían servir para este traballo, e unha das que máis me chamou a atención foi estas, e vos estredes a preguntar quen son estes non ?

Estas dúas persoas que estades a ver son os meus bisavós por parte de nai, no día da súa boda, á esquerda (miña proxección hacia a obra ) (jeje), está a miña bisavoa Felicidad Varela Rico, e a súa dereita o seu flamante marido José María Freijomil Blanco. Falemos un pouco das súas vidas.

Comezo con Felicidad, nacida no ano 1907 en Queixeiro (Monfero), a súa infancia a pasou traballando o campo coa súa nai Juana, mentras que seu pai andaba traballando na cana de azúcar en Cuba (aquí chego a un punto un tanto incoherente, xa que segundo me fixeron saber, o seu pai estaba na emigracion dende 1895, e ela naceu en 1907, así que ou él volvía de cando en vez, cousa que non creo, ou...). En canto a ela antes de casar pouco máis sei, aparte que pola súa familia a súa ideoloxía era de dereitas ( o cal será máis importante, logo) e que tiña 2 irmáns e 2 irmás, os cales casaron entre les ( o cal me fai gracia),

Imos agora co noso outro protagonista, José María Freijomil Blanco, nacido tamén en Queixerio, dedicou tamén a súa infancia e adolescencia a traballar a terra na casa dos seus pais, cosa que non cambiou cando casou con Felicidad aproximadamente no ano 1932, xa que ela mudou para a casa dos sogros e alí seguiron traballando a terra. a súa ideoloxía era de esquerdas, e segundo teño entendido isto provocou que a súa muller tamén se fixera desa ideoloxía. A maior curiosidade que atopei sobre el é que non foi á Guerra Civil, e iso que estaba na idade ( tiña 37 anos cando comezou), algúns naceron con sorte. Os anos posteriores os pasou na mesma casa coidando dos seus pais e os seus tíos xunto coa muller e os seus fillos (4).

Pero na década do 1960, quedou inválido dunha perna e deixou de traballar, a súa muller tivo entón que coidar del, estos foron tempos malos para Felicidad xa que non paraba un minuto entre o campo, os nenos e o marido, ademáis el desenvolveu un carácter dicatorial e machista hacia ela, ata que morreu en 1971.

A partir de alí segundo sei, ela comezou a vivir
aos seus 64 anos, comezou a salir e a disfrutar da vida coa familia, a morte do seu marido foi unha liberación. Mais tras toda unha vida en Queixeiro, en 1995 mudou a Neda para ser coidada pola sua filla nos seus últimos anos, ata que morreu o 21 de xullo de 1997, Felicidad morreu feliz según din, lastima eu nunca a coñecín, morreu tan só 15 días antes de nacer eu, pero nas foros que eu puiden ver cos meus primos, se lle ve unha señora moi entrañable.

As miñas raíces.

O tema esta vez era investigar sobre os nosos antepasados, e o primeiro é coñecer o meu árbore xenealóxico, no cal conseguín  chegar ata a rama dos meus bisabós, e por diversos motivos non puiden continualo máis, alá vai.