É unha palabra galega que equivale ao espacios e entes imaxinarios. Son unha figura mitolóxica existente en Galicia coa que se adoita gastar bromas aos cazadores novatos. Son seres fabulosos que poden adquirir apariencia de paxaro ou de chico de gran beleza que ninguén sabe describir, difíciles de apresar.
Tamén son coñecidos como gazafellos, cazarellos, cazabellos. Estos seres supostamente imaxinarios habitan os bosques de Galicia, a menudo son mencionados na expresión "andar ós biosbardos", que significa estar distraído ou tener ideas fantasiosas.
Son seres que ninguén sabe describir perfectamente. Para cazalos, é necesario ir nunha noite oscura por un camino estreito e apartado, onde non se escoite o canto do galo nin da galiña, nin voces humanas, levando un casco grande, de boca ancha, hai que abrilo e invocar o seguinte encantamento que fai que os biosbardos se metan no saco:
Eu son Leonardo,
Ti es Biosbardo,
Biosbardo, vinte pró saco,
Ca eu che agardo, e son Leonardo.
Se di que aquel que logre cazalos, terá sorte na vida; tamén se adoita gastar bromas á xente que non sabe o que son ( pola noite ) para cazar algo que non existe. A situación se da cando un grupo invita a alguén a cazar "biosbardos" de noite. Debido a que os invitados non coñecen o tema, adoitan aceptar. O caso é que estos non existen e os compinchados aproveitan a escuridade da noite para gastarlle algunha inocentada á víctima.
No hay comentarios:
Publicar un comentario