A orixe do río Eume

O outra día, a miña avoa veu a comer a miña casa, e estando xa no postre, con motivo do Magosto comimos unhas castañas, entón a miña avoa nos contou unha anécdota de cando ía a recoller castañas na súa infancia polas beiras do río Eume, e fixo unha referencia a un mito sobre este río e a súa orixe, ela non se acordaba ben deste, e aproveitando esta entrada  decidín investigar máis acerca deste feito,
e atopei a seguinte historia:

Eran unha vez o río Eume, o río Xuvia e o río Mandeo e un día decidiron baterse nunha carreira; o primeiro que chegase ó mar podería pedir un desexo.

Ó fin dese día foron durmir e quedaron para as sete da mañá. O río Xuvia despertou ás cinco da mañá e aproveitando que os outros durmían, pensou:

―Partirei agora que eles durmen, chegarei o primeiro e pedirei ser o río máis longo!
O Mandeo despertou ás seis e vendo que o Xuvia xa non estaba, dixo:

―Partirei eu tamén, que aínda podo gañar e pedir ser o río máis caudaloso!

Ás sete despertou o Eume e vendo que non estaban os outros, encheuse de ira e partíu veloz arrasando todo o que atopou no seu camiño, e gañou.
Entón, furioso, pedíu que cada ano morrese como mínimo unha persoa nas súas augas.
E dende aquela sempre se cumpriu.

Exite outra versión deste mesmo mito recopilada no libro de Fermín Bouza Brey " Los mitos del agua del noroeste hispánico", nesa versión a diferenza fundamental consiste en que os ríos comezan sendo tres fontes irmás. 

Ben, que trata de explicar este mito ? a resposta é sinxela, os homes da antigüedade crearon historias coma estas co obxetivo de explicar os feitos da natureza, a través de esta pequena narración nos explican o motivo da perigosidade do río Eume,  xa que éste, enfurecido, tivo que atravesar montañas e vales a toda velocidade para gañar a carreira, o que explica a súa bravura, así como tamén explica as frecuentes mortes que tiveron lugar nel, a través do desexo deste. Tamén trata de aclararnos que é o máis longo dos tres por gañar dita carreira. 

Tan só son vellos contos, pero é interesante ver como a xente da antigüedade se esforzaba por explicar os feitos do seu arredor, creando historias ben bonitas polo camiño, como estas hai outras moitas, pero diso xa se falará noutra ocasión.